Texto
Par Deus, amiga, quant’ eu receei
do meu amigo, todo m’ oj’ aven,
ca receei de mi querer gran ben,
como m’ el quer, polo que vos direi:
eu, pois fui nada, nunca ouv’ amor
nen quij’ amig’ en tal razon aver,
e el filhou m’ a força por senhor,
a meu pesar, e morrerá por en
E non se pod’ alongar, eu o sei,
dos que migo falan nen encobrir
que lhis non fale en al pera oír
en mi falar, e ja me lhi ensanhei
por que o fez, e nunca el maior
pesar oío, mais non pod’ al fazer,
mais, esso pouco que el vivo for,
farei volh’ eu o que m’ el faz sentir
E sabe Deus o pesar que end’ ei,
mais non se pode de mui gran pesar
guardar, se non que x’ end’ el quer guardar,
mais sempre m’ eu d’ atal preito guardei
o mais que pud’ e non ouv’ i sabor,
mais el me mata por que quer morrer
por mi de pran e, do que m’ é peior,
non pod’ én ja o coraçon quitar
E á tan gran coita de me veer
que lh’ averán este preit’ a saber